کتاب يك بام و دو هوا

مجموعه داستان يك بام و دو هوا� بيانگر بخشي از باورهاي نكوهش شده سنتي ايراني است كه اغلب از نگاه زنان روايت شده است. نويسنده در اين مجموعه بر آن بوده تا وضعيت تاريخي زنان جامعه سنتي را در چنبره فرهنگ بومي به نقد بكشد. نويسنده در اين مجموعه داستان با بهره‌گيري از گوشه‌هايي از اختصاصات فرهنگ بومي و سنتي خانواده‌هاي ايراني، داستان‌هايي را از زبان زنان روايت كرده. وي در نگارش اين كتاب بر آن بوده تا به بخشي از باورهاي خانواده سنتي بپردازد و براساس آن به وضعيت تاريخي زنان در جامعه سنتي ايران با برداشتي انتقادي نگريسته است. بيگي در اين كتاب اتفاقات و وقايع پيرامون را نيز دستمايه خلق داستان‌هايش قرار داده است. داستان يك بام و دو هوا نيز با مروري بر روابط غلط خانوادگي كه غالباً بر مبناي چشم و همچشمي و بي‌توجهي به معيارهاي انسان‌دوستانه شكل مي‌گيرد، نوشته شده. پايان‌بندي داستان‌ها در اين مجموعه شايد يكي از نقاط ضعف اين كتاب باشد؛ پايان‌بندي‌هايي كه از زبان راوي سوم شخص، با لحن شعاري به نتيجه‌گيري پرداخته است. باغ زردآلو، يك بام و دو هوا، ظاهر و باطن، چه مي‌شه كرد، مثل همه روزها و كار كوفتي از جمله داستان‌هاي اين مجموعه است.