کتاب شاه کلید های بهشت گمشده ی اسارت

نويسنده: حسن.خ (مشتاق) ناشر: مرسل نویسنده?ی این کتاب با یادآوری معنویات حیات?بخش و مشکل?گشای اسارت سعی دارد با گریز زدن به دوران اسارت � که آن را تفضّلی الهی می?داند � از خواب غفلتی که به زعم خود به واسطه?ی غرق شدن در زندگی مادی به آن مبتلا شده نجات یابد و به یاد بیاورد که: این عزّت و بزرگواری که امروز به عنوان �الماسی درخشان� رهبر معظم انقلاب در بیاناتش می ستاید، ریشه?اش در همان معنویات است. حسن خ (مشتاق) که مشتاق نام مستعار اوست حتی سعی کرده که اشتیاق خود را به گمنام بودن به تصویر کشید و بدین وسیله برود در حال و هوای دوران جبهه و جنگ و اسارت و … . او در بخشي از مقدمه کتابش آورده: یـوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور کلبه?ی احـزان شــود روزی گلستـان غم مخور و بالأخره… آقا یوسف اومد. سال?ها از پی هم گذشت و گذشت…، و یه وقت… این آقا یوسف به خود اومد و دید، تا خرخره، تو گرفتاریای دنیایی فرو رفته و مجال جنبیدنم نداره و کمرش زیر بار مشکلات زندگی خمیده شده. با خودش گفت: ?�ای وای! چِم شده؟ من که این?قدر ضعیف و کم?صبر نبودم.� … . با خودش گفت: �من که به لطف خدای مهربون از پس اون همه مشکلات براومدم، پس اشکال کجاست؟� خوب که فکر کرد به اون دو عامل رسید. كه به او کمک کرده بودند تا از پس مشکلات اسارت بر?بیاد؛ یکی وجود آن بهشتیانی بود که توفیق هم?نفسی و هم?جواری?شون نصيبش شده بود و عامل دومی?که مکمل عامل اول بود؛ وجود �شاه کلیدهای� مشکل?گشایی که توی برهه?های مختلف با تمسک و توسل به آنها توانسته بودند از گذرگا?های سخت و گدارهای کشنده عبور کنند، … . این کتاب در 24 بخش جمع?آوری گردیده است. قلم نویسنده خودمانی است و می?خواهد از زوایای متفاوتی به اسارت و اردوگاه و همرزمان خود نگاه کند او در آوردن اسامی به رعایت امانت توجه داشته است و در بعضی از جاها که براثر مرور زمان حافظه یاری?اش نکرده نامی از قهرمان روایت خود نبرده است. او در این کتاب به اتفاقات و اشخاصی که در آن روزگار سرنوشت ساز بودند اشاره ای دارد: قطعنامه 598 � شیخ علی تهرانی � زیارت کربلا � رحلت جانگداز امام خمینی(ره) � او در کتابش از محرم به عنوان شاه کلید قفل های زنگار گرفته، رمضان؛ شاه کلید حیات و رضوان الهی، ساز مخالف؛ شاه کلید مدارا، تقدیر؛ شاکلیدی، سر به مُهر یاد می کند. در بخشی از کتاب به نام نیم خنده های اسارتی، به نقل از واقعیت های دوران اسارت می پردازد که باعث شده اند در آن وانفسای غربت برای لحظه ای تبسم بر لب ها بنشیند و به قول او �نیم خندی اسارتی� را تجربه کند: اثر آهنگ و موسیقی دور تا دور محوطه قاطع را با فنس?های بلندی محصور کرده بودند و در کنارآن توری?های بلند، تیر?های بلندی بود که بر روی آن بلند?گوهای بوقی بزرگی نصب شده بود. در زیر یکی از بلندگوها یک یاکریم ?لانه ساخته بود. یک روز در وقت آزاد?باش در حالی که قدم می?زدیم برق رفت. دوستم رو به من کرد و گفت: �به آن یاکریم نگاه کن. پس از خاموش شدن بلندگو، سرش را لای پر و بالش کرده و انگار خمار است.� همین?طور که قدم می?زدیم، برق آمد و دوباره دوستم گفت: �یاکریم ?را نگاه کن.� دیدم با شروع شدن ترانه، سرش را از لای بالش در آورده و هماهنگ با پخش ترانه، دمش را تکان می?دهد. برای لحظه?ای خنده?ای بر لب?های ما نشست. نریز هروقت دکتر به اردوگاه می?آمد، ارشد قاطع موظف بود بلند اعلام کرده و بگوید: �مریض، مریض.� و مریض?ها موظف بودند در وسط محوطه به صف شده تا نگهبان آنها را به درمانگاه ببرد. یک روز برادری از بالای بالکن طبقه?ی اول در حال ریختن آب به زمین بوده است؛ ارشد قاطع که از دور شاهد این صحنه بوده، داد می?زند: �نریز، نریز.� پس از چند دقیقه می?بیند چند نفری در وسط محوطه به صف ایستاده?اند؛ ارشد پیش آمده و از آنها می?پرسد: �این صف برای چیست؟� یکی دو نفر باهم می?گویند: �خود شما صدا زدید، مریض، مریض.� ارشد در حالی که می?خندد می?گوید: �من به آن بنده خدایی?که آب می?ریخت گفتم، نریز، نریز!� همگی با خنده متفرق می?شوند. سالم و بندر دو نگهبان ظالم داشتیم به نام?های سالم و بندر؛ وقتی آزادباش می?زدند، اکثر بچه?ها برای سرویس بهداشتی هجوم می?آوردند که همیشه یکی دو تا از هشت سرویس خراب بود و افرادی که از پشت سر می?رسیدند از جلویی سؤال می?کردند: �سالم است؟� و فرد جلویی اگر سرویس خوب بود می?گفت: �سالم است� و اگر خراب بود می?گفت: �نه، بندر است!� و همین مکالمه?ها نیم?خندهايی روی لب?ها می?نشاند.